خدا

در روزهای کهن هنگامی که نخستین لرزش سخن به لبهایم آمد از کوه مقدس بالا رفتم و با خدا گفتم :
خداوندگارا من بنده توام.اراذه پنهان تو قانون من است و تا ابد تو را فرمانبردارم.
اما خدا پاسخی نداد ومانند طوفانی سهمگین گذشت.
آنگاه پس از هزار سال از کوه مقدس بالا رفتم و باز با خدا گفتم:
آفریدگارا من آفریده توام. تو مرا از گل ساختی و من همه چیزم را از تو دارم.
اما خدا پاسخی ندادومانند هزار بال تیز پرواز گذشت.
آنگاه پس از هزار سال باز از کوه مقدس بالا رفتم و با خدا گفتم:ای پدر من فرزند توام.تو با رحمت و محبت مرا به دنیا آوردی.ومن با محبت و عبادت ملکوت تورا به ارث می برم.
اما خدا پاسخی نداد و مانند مهی کهتپه های دوردست را میپوشاند گذشت.
آنگاهپس از هزار سال باز از کوه مقدس بالا رفتموبا خدا گفتم:
خدای من من دیروز توام و تو فردای منی.
من ریشه توام در خاک وتو گلاله منی در آسمان 
وما با هم در برابر خورشید می بالیم .
آنگاه خدا بر من خمید ودر گوشم سخنان شیرینی به نجوا گفت ومانند  دریایی که جویباری را در بر می گیرد مرا در بر گرفت.
وهنگامی که به دره ها ودشت ها فرود آمدم خدا هم آنجا بود.
جبران خلیل جبران